Een klein meisje ontdekt dat er hoog boven de wolken een verborgen koninkrijk bestaat, alleen toegankelijk via een geheime ladder in een regenboog. Ze reist naar dit koninkrijk en ontdekt een wereld vol wonderen, maar ook een groot probleem dat alleen zij kan oplossen.
Het verhaal
Hoofdstuk 1: De Regenboogladder
Het was een doodnormale dag voor Emma, een nieuwsgierig en dromerig meisje van zeven jaar. Ze zat op haar favoriete plek, een kleine heuvel net buiten haar dorp, en keek naar de lucht. De lucht was helderblauw, maar na een lichte regenbui verscheen er een prachtige regenboog aan de horizon. Emma had regenbogen altijd magisch gevonden, maar vandaag leek deze regenboog anders, levendiger, alsof hij haar riep.
Terwijl ze haar ogen gefixeerd hield op het kleurrijke verschijnsel, viel haar iets op wat ze nog nooit eerder had gezien: aan de voet van de regenboog leek een lange ladder te hangen, gemaakt van pure lichtstralen. Ze wreef in haar ogen. “Dat kan niet echt zijn,” fluisterde ze. Maar de ladder was er nog steeds.
Nieuwsgierigheid overwon haar voorzichtigheid, en voor ze het wist stond ze bij de voet van de regenboog. De ladder leek vastgehecht aan de lucht zelf. Emma pakte de eerste sport vast. Tot haar verbazing voelde het stevig aan. Ze zette haar voet op de ladder en begon te klimmen, hoger en hoger, tot ze de toppen van de bomen ver onder zich zag verdwijnen.
De lucht werd kouder naarmate ze hoger klom, en de wolken omringden haar als zachte kussens. Plotseling dook er een gigantisch wolkendek op, en boven dat wolkendek… een koninkrijk. Het was betoverend! Er waren kastelen van pure wolken, zwevende eilanden, en magische wezens die door de lucht fladderden. Emma was sprakeloos.
Hoofdstuk 2: Het Koninkrijk van de Wolken
Bij haar aankomst in het wolkenkoninkrijk werd Emma verwelkomd door een vriendelijk, klein wezentje met pluizige vleugels. “Welkom in het Koninkrijk van de Wolken,” zei het wezentje met een hoge stem. “Ik ben Fluff, en ik ben hier om je naar onze koningin te brengen.”
Emma volgde Fluff door de straten van het koninkrijk. De lucht was fris en overal om haar heen zweefden wolken in verschillende vormen en maten. Er waren paleizen die glinsterden als dauwdruppels en fonteinen die sprongen van regenboogkleurige mist. Het was een magische plek, mooier dan ze ooit had kunnen dromen.
Ze arriveerden bij een groot paleis dat leek te zijn gemaakt van de dikste, witste wolken. Bij de ingang stond een prachtige vrouw met een lange, stralende mantel. Haar ogen glinsterden als sterren, en haar stem klonk zacht maar krachtig.
“Welkom, Emma,” zei de koningin. “We hebben je verwacht.”
Emma was verbaasd. “Hoe weet u mijn naam? Waarom ben ik hier?”
De koningin glimlachte. “Dit koninkrijk bestaat al duizenden jaren, verborgen boven de wolken. Alleen kinderen met een zuiver hart, zoals jij, kunnen de regenboogladder zien en naar ons toekomen. En nu je hier bent, hebben we je hulp nodig.”
Hoofdstuk 3: Het Grote Probleem
Emma keek de koningin vragend aan. “Maar wat kan ik doen om te helpen?”
De koningin zuchtte diep. “Ons koninkrijk verkeert in groot gevaar. De wolken die ons koninkrijk ondersteunen, beginnen te verdwijnen. Ze worden dunner en minder stevig, en als dat zo doorgaat, zullen wij en ons hele koninkrijk naar beneden vallen en verdwijnen. We weten niet wat er aan de hand is, maar we hebben iemand nodig met moed en creativiteit om het probleem op te lossen.”
Emma voelde een tinteling van spanning. Ze was nog nooit ergens verantwoordelijk voor geweest, en nu vroeg een hele koninkrijk om haar hulp. Maar ze wist dat ze het moest proberen.
“Hoe kan ik helpen?” vroeg ze dapper.
De koningin wees naar een hoge berg in de verte, die zich uitstak boven de rest van het wolkenrijk. “Die berg daar is de Bron van de Wolken. Het is waar alle wolken van het koninkrijk worden gemaakt. Iets heeft de bron verstoord, en jij moet erheen gaan om uit te vinden wat er aan de hand is.”
Hoofdstuk 4: De Reis naar de Bron
Emma en Fluff begonnen aan hun lange reis naar de bron. Onderweg ontmoetten ze verschillende magische wezens, zoals wolkendraken en zeldzame regenboogvogels, die allemaal bezorgd waren over de verdwijning van de wolken. De weg was moeilijk en steil, en af en toe verloor Emma haar evenwicht op de gladde, mistige paden.
Naarmate ze dichter bij de berg kwamen, merkte Emma iets vreemds op. De lucht werd kouder en donkerder, en de wolken om hen heen voelden zwaar en nat aan, bijna alsof ze weggleden.
“We zijn er bijna,” zei Fluff terwijl ze het topje van de berg bereikten. Daar zagen ze de Bron van de Wolken. Maar in plaats van de bruisende, sprankelende energie die de koningin had beschreven, was de bron stil en somber. De wolken waren donker en leken op stormen in plaats van de zachte, witte donzige wolken die het koninkrijk ondersteunden.
Hoofdstuk 5: De Verstoorde Wolkenbron
Terwijl ze dichterbij kwamen, zag Emma wat het probleem veroorzaakte. In het midden van de bron stond een groot, zwart wezen, dat eruitzag als een schaduwachtig monster. Het wezen schepte uit de bron en vervuilde de wolken met zijn donkere energie.
“Dat is de Donkere Wolkenvanger,” fluisterde Fluff. “Hij rooft wolken en maakt ze zwaar, zodat ze niet meer kunnen zweven.”
Emma wist dat ze iets moest doen. Ze moest het wezen stoppen, maar hoe? Ze was maar een meisje. Terwijl ze nadacht, herinnerde ze zich iets dat haar oma haar altijd had verteld: “Licht kan zelfs de donkerste schaduw verdrijven.”
Met een vastberaden blik op haar gezicht greep Emma naar het kleine zaklampje dat ze altijd in haar rugzak had zitten. Ze haalde diep adem en stapte naar voren.
“Stop!” riep ze met alle kracht die ze had, terwijl ze de zaklamp aanzette en het felle licht op het wezen richtte. De Donkere Wolkenvanger siste en deinsde terug. Het licht brak door zijn duistere gedaante, en langzaam maar zeker begon het monster te verdwijnen. Het donkere wezen loste op in de lucht, en de bron begon weer helder te sprankelen.
Hoofdstuk 6: De Terugkeer van de Wolken
Met de bron hersteld begonnen de wolken weer op te stijgen, wit en licht zoals ze bedoeld waren. Emma en Fluff keerden terug naar het koninkrijk, waar ze als helden werden ontvangen. De koningin glimlachte trots naar Emma en zei: “Je hebt ons koninkrijk gered. Dank je wel.”
Emma bloosde. “Ik ben blij dat ik kon helpen.”
“Je zult altijd een eregast zijn in het Koninkrijk van de Wolken,” zei de koningin. “Maar nu is het tijd voor je om terug te keren naar je wereld.”
Met een klein beetje spijt nam Emma afscheid van haar nieuwe vrienden en klom terug naar beneden via de regenboogladder. Toen ze haar dorp bereikte, keek ze nog één keer naar de lucht. De regenboog was verdwenen, maar Emma wist dat het koninkrijk boven de wolken altijd zou bestaan — en dat ze altijd welkom zou zijn.
