Plotseling veranderen de seizoenen niet meer zoals ze zouden moeten. Lente blijft winter en zomer wordt herfst. Twee kinderen ontdekken dat de vier seizoensgeesten gevangen zijn genomen door een kwaadaardige heks. Ze moeten samenwerken om de geesten te bevrijden en de seizoenen te herstellen.

Het verhaal

Het was een koude lentedag in het dorpje Zilverdam. Maar deze lente voelde helemaal niet als lente. De bomen hadden geen bladeren, de bloemen waren bevroren, en er lag nog steeds een dikke laag sneeuw op de grond. Het leek wel alsof de winter nooit was gestopt, en niemand in het dorp wist waarom.

Sophie en haar beste vriend Max speelden buiten, hoewel het veel te koud was voor een gewone lentedag. “Dit klopt niet,” zei Sophie terwijl ze met haar dikke sjaal om haar nek door de sneeuw liep. “Het is lente, maar het voelt nog steeds als winter.”

Max knikte. “Ik weet het. De bloemen in de tuin van mijn oma zouden al moeten bloeien, maar ze zijn allemaal bevroren. Zelfs de vogels zijn nog niet teruggekomen van hun winterreis.”

Sophie keek omhoog naar de grijze lucht. “Er is iets aan de hand met de seizoenen,” mompelde ze. “Ze veranderen niet zoals ze horen te doen.”

Op dat moment zag Sophie iets vreemds in de verte. Iets bewoog in de sneeuw bij de rand van het bos. Ze trok aan Max’ mouw. “Kijk daar!” fluisterde ze. Samen renden ze naar het bos en zagen een klein lichtje flikkeren tussen de bomen. Het licht bewoog langzaam, alsof het hen ergens naartoe wilde leiden.

De Ontmoeting met de Seizoensgeesten

Nieuwsgierig volgden Sophie en Max het flikkerende lichtje dieper het bos in. Het licht leidde hen naar een kleine open plek, waar een oude, verweerde hut stond. Toen ze dichterbij kwamen, hoorden ze fluisterende stemmen. “Wat is dat?” vroeg Max met een bezorgde blik op zijn gezicht.

Voorzichtig keken ze door een kapot raam naar binnen. In de hut zagen ze vier kleine wezens, elk met een andere gloed om zich heen. Eén straalde als de lente met groene bladeren en bloesems om zich heen, een ander was omgeven door de gouden kleuren van de herfst, een derde glinsterde als een zonnige zomerdag, en de vierde droeg de kou van de winter met zich mee.

“Dat zijn de seizoensgeesten!” fluisterde Sophie opgewonden. “Ik heb er wel eens over gelezen in oude sprookjes. Ze zorgen ervoor dat de seizoenen veranderen.”

De seizoensgeesten zagen er echter verdrietig uit. Ze zaten gevangen in magische kooien, gemaakt van donker, glinsterend ijzer dat straalde met een kwaadaardige energie. Een van de geesten, de lentegeest, merkte Sophie en Max op en riep hen. “Jullie daar! Kunnen jullie ons helpen? We zijn gevangen genomen door de heks Morana!”

Sophie en Max keken elkaar aan. “Morana?” vroeg Max zachtjes. “De heks van de eeuwige winter?”

“Ja,” antwoordde de lentegeest. “Ze heeft ons gevangen gezet zodat ze het hele jaar door winter kan laten blijven. De seizoenen kunnen niet veranderen zolang wij gevangen zijn.”

Sophie en Max wisten dat ze moesten helpen. Als ze niets deden, zou de lente nooit komen, en zouden de bloemen nooit bloeien, de zon nooit schijnen, en zou de wereld voor altijd in de greep van de winter blijven. “We zullen jullie helpen,” beloofde Sophie.

Het Plan om de Geesten te Bevrijden

De lentegeest vertelde Sophie en Max dat Morana een machtige heks was die diep in het bos woonde, in een ijzig kasteel dat alleen bereikt kon worden via een geheime weg. “Maar wees voorzichtig,” waarschuwde de herfstgeest. “Morana is sluw en zal alles doen om te voorkomen dat jullie de seizoenen herstellen.”

Met de aanwijzingen van de seizoensgeesten begonnen Sophie en Max aan hun gevaarlijke tocht naar het kasteel van Morana. Het pad door het bos was lang en moeilijk. Overal waar ze kwamen, hing de kou van de winter. De bomen waren bedekt met ijs, en de lucht was scherp en ijzig. Terwijl ze liepen, begonnen ze zich af te vragen hoe ze ooit tegen zo’n machtige heks konden vechten.

“Hoe kunnen we haar stoppen?” vroeg Max, zijn adem zichtbaar in de koude lucht.

“Misschien kunnen we haar niet rechtstreeks verslaan,” zei Sophie nadenkend. “Maar we kunnen misschien slim zijn. We moeten haar afleiden, zodat we de sleutels kunnen vinden om de seizoensgeesten te bevrijden.”

Het leek een goed plan, maar ze moesten eerst het kasteel bereiken. Terwijl ze verder door het bos liepen, kwamen ze vreemde magische wezens tegen: sneeuwberen met glanzende ogen, bevroren vogels die stil in de lucht hingen, en zelfs bomen die zichzelf verplaatsten om hen de weg te versperren.

Gelukkig had Max een zakmes, en samen sneden ze takken door en vonden hun weg om deze obstakels te ontwijken. Ze werkten samen, en uiteindelijk bereikten ze de voet van de ijzige berg waarop het kasteel van Morana stond.

De Strijd tegen Morana

Toen Sophie en Max eindelijk voor het ijzige kasteel stonden, zagen ze de deuren opengaan. Morana verscheen in de deuropening, gehuld in een mantel van ijs en sneeuw. Haar ogen glinsterden met een koude woede.

“Jullie denken dat jullie de seizoenen kunnen herstellen?” gromde Morana. “Ik ben de meesteres van de winter! De wereld zal nooit meer warmte of licht zien zolang ik hier regeer!”

Sophie en Max wisten dat ze snel moesten handelen. Terwijl Morana hen langzaam naderde, fluisterde Sophie naar Max: “Afleiding! Begin te rennen en leid haar af. Ik ga op zoek naar de sleutels.”

Max knikte en begon door de sneeuw te rennen, terwijl hij Morana’s aandacht trok. “Hé, Morana!” riep hij. “Je bent niet eens zo eng als ze zeggen!” Morana gromde boos en achtervolgde Max door de sneeuw.

Intussen sloop Sophie het kasteel in. Binnen was alles koud en stil, met ijzige trappen die omhoog kronkelden naar de torenkamer. Ze klom zo snel als ze kon en vond een grote ijskist op de hoogste verdieping van het kasteel. In de kist vond ze vier magische sleutels, elk in een andere kleur die overeenkwam met de seizoenen.

Met de sleutels in haar hand rende Sophie zo snel ze kon terug naar de hut in het bos. Buiten hoorde ze Morana’s boze kreten terwijl Max haar nog steeds afleidde. Sophie wist dat er geen tijd te verliezen was.

De Bevrijding van de Seizoenen

Sophie kwam terug bij de hut, waar de seizoensgeesten nog steeds gevangen zaten in hun ijzeren kooien. Met trillende handen gebruikte ze de sleutels om de kooien één voor één te openen. Zodra de lentegeest werd bevrijd, voelde Sophie een warme bries door het bos waaien. Toen de zomergeest werd bevrijd, smolt het ijs op de bomen en de zon brak door de wolken.

Max arriveerde kort daarna, uitgeput maar glimlachend. “Heb je het gedaan?” vroeg hij buiten adem.

Sophie knikte. “De seizoensgeesten zijn vrij!”

De herfstgeest zwaaide met zijn hand, en gouden bladeren dwarrelden naar beneden. De wintergeest, nu bevrijd, glimlachte zachtjes en liet de laatste sneeuwvlokken langzaam verdwijnen. Het bos begon te ontwaken, en de kleuren van alle seizoenen keerden terug naar de wereld.

Morana, die de macht van de seizoensgeesten niet langer kon tegenhouden, verdween in de duisternis van haar kasteel. De winter was voorbij, en de wereld was weer in balans.

Sophie en Max werden als helden onthaald in het dorp. De bloemen bloeiden weer, de vogels zongen, en de zon scheen helder aan de hemel. Dankzij hun moed en samenwerking waren de seizoenen gered.

En elke lente, zomer, herfst en winter herinnerden Sophie en Max zich hun grote avontuur in het Vergeten Bos en de kracht van de seizoensgeesten die de wereld in harmonie hielden.