Elke ochtend laat een speciale zonnestraal een dorp ontwaken met een vrolijk lied. Maar op een dag stopt de zonnestraal met zingen en worden de dagen somber. Twee kinderen besluiten om op zoek te gaan naar de verloren melodie van de zon.
Het verhaal
In een klein, vrolijk dorpje leefden mensen die elke ochtend wakker werden met een bijzonder lied. Het was niet zomaar een liedje; het kwam van een speciale zonnestraal. Deze zonnestraal scheen elke ochtend precies op het plein van het dorp en zong een vrolijk lied om iedereen wakker te maken. Kinderen sprongen hun bed uit, vogels fladderden vrolijk rond, en zelfs de bloemen in de tuinen leken te dansen op de melodie. Het was altijd een gelukkige start van de dag.
Twee kinderen, Mila en Sem, hielden het meest van de zingende zonnestraal. Ze werden elke ochtend wakker van de vrolijke klanken en renden naar buiten om in het zonlicht te spelen. Maar op een dag gebeurde er iets vreemds. Toen de zon opkwam, bleef het stil. Geen vrolijk lied, geen dansende bloemen, geen zingende vogels. De zonnestraal was er nog wel, maar het lied was verdwenen.
Het Verdwenen Lied
Mila en Sem keken elkaar bezorgd aan. “Waarom zingt de zonnestraal niet meer?” vroeg Mila.
“Ik weet het niet,” antwoordde Sem. “Misschien is hij verdrietig. We moeten het uitzoeken!”
Ze renden naar het plein en zagen dat iedereen in het dorp somber was. Zonder het lied van de zonnestraal leek het dorp zijn glans te hebben verloren. De bloemen bloeiden niet, en de vogels bleven stil op hun takken zitten.
Mila en Sem wisten dat ze iets moesten doen. “Laten we op zoek gaan naar het lied van de zon,” stelde Sem voor. “Misschien is het ergens verloren geraakt.”
En zo begonnen ze aan hun avontuur. Ze volgden de stralen van de zon, die hen door bossen en velden leidde, in de hoop het lied terug te vinden.
De Reis naar de Hemelberg
Na uren lopen kwamen ze bij een grote berg, die bekend stond als de Hemelberg. Het was de hoogste plek in de hele wereld, en men zei dat de zon er elke avond rustte. “Misschien ligt het lied daarboven,” zei Mila hoopvol.
Ze begonnen de berg te beklimmen, en het was een zware tocht. Maar ondanks de vermoeidheid gaven ze niet op. Halverwege de berg ontmoetten ze een oude uil. De uil zat op een tak en keek hen nieuwsgierig aan.
“Waarom klim je naar de top van de Hemelberg?” vroeg de uil met zijn diepe stem.
“We zoeken het verloren lied van de zonnestraal,” antwoordde Sem. “We willen dat ons dorp weer vrolijk wordt.”
De uil knikte wijs. “Het lied van de zon is inderdaad verdwenen. Het werd gestolen door de Windfluisteraar, een ondeugende wind die graag met geluiden speelt. Hij verstopte het lied op de top van deze berg, maar je moet slim en dapper zijn om het terug te krijgen.”
Mila en Sem keken elkaar aan en wisten dat ze verder moesten gaan, hoe moeilijk het ook was. Ze bedankten de uil en vervolgden hun weg naar de top van de Hemelberg.
De Ontmoeting met de Windfluisteraar
Toen ze eindelijk de top van de berg bereikten, zagen ze een vreemde, dansende wind die rond de zon zweefde. Het was de Windfluisteraar. Hij blies zachtjes en lachte ondeugend.
“Wat komen jullie hier doen?” vroeg hij, zijn stem fluisterend als de wind.
“Je hebt het lied van de zon gestolen!” riep Sem. “We willen het terugbrengen naar ons dorp!”
De Windfluisteraar glimlachte speels. “Ach, dat lied. Het is zo mooi, ik kon het niet laten om ermee te spelen. Maar als jullie het terug willen, moeten jullie een raadsel oplossen.”
Mila en Sem keken elkaar aan. Ze wisten dat dit hun kans was om het lied terug te krijgen. “Wat is het raadsel?” vroeg Mila vastberaden.
De Windfluisteraar draaide rond en sprak:
“Het reist de wereld rond, maar heeft geen voeten. Het geeft warmte, maar geen vuur. Het laat je lachen, maar je kunt het niet aanraken. Wat is het?”
De kinderen dachten diep na. Ze wisten dat het antwoord belangrijk was. Toen glimlachte Sem opeens. “Ik weet het! Het is… licht! Het licht van de zon reist de wereld rond, maakt ons warm en vrolijk, maar we kunnen het niet vasthouden.”
De Windfluisteraar klapte in zijn handen van plezier. “Dat is juist!” riep hij. “Jullie zijn slim, heel slim.”
En met een grote zucht blies hij het verloren lied terug naar de zon. Plotseling vulde de lucht zich weer met de vrolijke melodie. De zonnestraal begon weer te zingen, en het was nog mooier dan voorheen.
Terug naar het Dorp
Mila en Sem bedankten de Windfluisteraar en renden de berg af, terwijl het lied van de zon hen begeleidde. Toen ze weer in het dorp aankwamen, hoorden de dorpelingen de vrolijke muziek en begonnen weer te lachen en te dansen. De bloemen bloeiden, de vogels fladderden en het dorp kwam weer tot leven.
Vanaf die dag zorgden Mila en Sem ervoor dat het lied van de zon nooit meer verloren ging. Ze vertelden het verhaal aan iedereen in het dorp, zodat ze nooit zouden vergeten hoe belangrijk het was om de zon en haar licht te koesteren.
