Prinses Lila houdt van tuinieren, kliederen met verf en zelf taart bakken. Maar aan het hof vinden ze dat prinsessen altijd schoon en netjes moeten zijn. Lila besluit te bewijzen dat echte prinsessen vooral zichzelf mogen zijn.
Het verhaal
Hoofdstuk 1: De prinses en de vlek
In een wit paleis met vele torens woonde prinses Lila. Ze had glanzend haar, sproeten op haar neus en laarzen met modderspetters. Lila hield van tuinieren. Ze zaaide zonnebloemen en floot naar bijen. Ze hield ook van kliederen met verf. Dan danste ze met haar kwast over het papier, en soms ook per ongeluk over haar mouw. En op regenachtige dagen bakte ze taart. Haar deeg plakte dan aan haar vingers als zacht goud.
Maar in het paleis waren er regels. Regels over schoenen en strikken. Regels over glimlachen en buigen. En vooral regels over schone handen. “Prinsessen zijn altijd netjes,” zei de hofmeester. Hij heette meneer Streng. Zijn jas was zo gestreken dat je er bijna je spiegelbeeld in zag. Hij keek vaak naar Lila’s vingers en zuchtte. “Alweer vlekken,” mompelde hij dan.
Lila liet zich niet ontmoedigen. “Vlekken vertellen een verhaal,” zei ze zacht. “Ze zeggen: ik heb iets gemaakt. Ik heb iets gezaaid. Ik heb iets ontdekt.” Maar niemand leek dat te horen. Alleen haar kat, Miep, spinde het met haar eens.
Hoofdstuk 2: Het boek met regels
Op een ochtend riep de koningin iedereen in de troonzaal. De vloeren glansden. De gordijnen wapperden zacht. “Vandaag,” zei de koningin, “wordt het nieuwe Boek met Regels voor Prinsessen gepresenteerd.” Meneer Streng stapte naar voren. Het boek was dik en paars. De letters waren zilver. “Hoofdstuk één,” las hij. “Handen blijven schoon. Geen modder, geen verf, geen deeg. Punt.”
Lila’s hart zakte even. Ze dacht aan haar zaadjes in de tuin. Ze dacht aan het grote schilderdoek dat nog leeg in haar kamer stond. Ze dacht aan het recept voor aardbeientaart dat ze van de bakker had gekregen. Hoe kon ze nu zichzelf zijn?
Na de toespraak kreeg Lila witte handschoenen. “Voor de zekerheid,” zei meneer Streng. “Dan blijft alles fris.” Lila trok ze even aan uit beleefdheid. Ze voelden strak en koud. Alsof ze haar handen vastbonden aan een ladder waar ze niet af mocht.
Die middag liep Lila naar buiten. Ze bekeek haar favoriete bed met aarde. De zon scheen. De aarde rook als warme chocolademelk na een regenbui. Ze wilde haar vingers erin steken, voelen hoe kruimelig het was. Maar ze dacht aan het boek. Ze trok haar handschoenen nog wat strakker en draaide zich om. Miep keek verbaasd. “Miauw?” leek ze te vragen. Lila haalde haar schouders op. “Regels,” fluisterde ze.
Hoofdstuk 3: De lege dagen
De dagen daarna voelde het paleis anders. Lila bleef schoon. Haar schort bleef wit. Haar nagels glansden. Maar ze miste iets. De zonnebloemen bogen een beetje, alsof ze haar hand misten. Het schilderdoek bleef stil en bleek. De keuken rook niet meer naar vanille, want er werd minder gebakken. Lila zat in de bibliotheek en probeerde te lezen over etiketten. “Je buigt precies zo,” stond er. “Je plaatst je vork precies daar.” Lila zuchtte. Ze wilde wel netjes zijn, maar niet altijd stil en glad. In haar hoofd wiebelden kleuren en liedjes. Ze wilden eruit. Ze wilden spelen.
Op een dag vond Lila een briefje in haar schoen. Het was van de tuinier, oude meneer Peper. “Prinses,” schreef hij bibberig, “de rozen lijken ziek. We hebben helpende handen nodig.” Lila keek naar haar handschoenen. Ze dacht aan het Boek met Regels. Ze dacht aan de rozen, die elk jaar voor het zomerfeest bloeiden. “Helpende handen,” fluisterde ze. “Die worden vies.” Ze voelde iets warm en dapper in haar buik.
Hoofdstuk 4: De geheime proef
Lila sloop naar de tuin. Meneer Peper stond er met zijn pet in zijn handen. “Ze hangen slap,” zei hij. “De aarde is arm. Ze hebben voeding nodig, en lucht, en liefde.” Lila knikte. “Wat heb je nodig?” Meneer Peper wees naar een hoop bladmulch. “We maken compost. We moeten scheppen, mengen en omscheppen. Dat is werk voor echte handen.”
Lila keek weer naar haar handschoenen. Toen haalde ze diep adem. Ze trok de handschoenen uit. De lucht voelde koel op haar huid. Ze doopte haar vingers in de aarde. Het voelde zacht en levend. Ze schepte en mengde. Miep sprong vrolijk om haar heen. Meneer Peper glimlachte. “Je hebt een goed gevoel voor grond, prinses,” zei hij.
Samen werkten ze tot de zon zakte. Lila’s handen waren bruin. Er zat aarde onder haar nagels. Haar wangen gloeiden. “Dank je,” zei meneer Peper. “Morgen zien we al verschil.” Lila voelde zich licht. Alsof er een deur in haar hart open ging. Maar toen hoorde ze voetstappen. Meneer Streng kwam de laan in. Hij zag de compost, de modder, en Lila’s vingers. Zijn mond viel open. “Dit is… tegen de regels,” zei hij traag.
Hoofdstuk 5: De vlekkenzitting
De volgende ochtend moest Lila naar de Raad van Glans. Dat was een groepje mensen met hele keurige kapsels. Ze vergaderden over alles wat blonk. “Prinses Lila,” begon meneer Streng, “is betrapt met modderige handen.” De dames van de Raad knikten ernstig. De heren poetsten hun brillen. “Waarom deed je dat?” vroeg de koningin, niet boos, maar bezorgd.
Lila vertelde over de rozen. Over meneer Peper en de compost. Over hoe de aarde voelde. Over hoe ze wilde helpen. “Ik wil een echte prinses zijn,” eindigde ze. “En een echte prinses is ook vriendelijk en dapper. Vies worden hoort soms bij helpen.”
Er ging een geroezemoes door de zaal. Iemand fluisterde “schandalig”. Iemand anders fluisterde “moedig”. De koningin keek naar Lila’s ogen. Ze zag daar de glans van zorg. “We bedenken iets,” zei ze. “Maar tot die tijd… probeer voorzichtig te zijn.”
Lila knikte. Ze zou voorzichtig zijn. Maar ze kon niet doen alsof de rozen haar niet riepen. Alsof het schilderdoek niet leeg naar haar keek. Alsof de keuken niet verlangde naar het zachte klop-klop van een garde. Ze moest iets verzinnen.
Hoofdstuk 6: Het plan van kleuren en kruimels
Lila bedacht een plan. Ze wilde laten zien wat vuile handen konden brengen. Niet rommel. Niet slordigheid. Maar groei, kunst en warmte. Ze noemde het plan: De Dag van de Vuile Handen. Ze schreef kleine briefjes en schoof die onder deuren door. “Kom morgen naar de binnenplaats,” stond erop. “Draag kleren die vies mogen worden. Neem een lepel, een kwast of een schep.”
De volgende dag scheen de zon. De binnenplaats stond vol met kinderen van het dorp. Er kwamen ook koks, en schilders, en de timmerman. Meneer Peper had kruiwagens vol aarde klaarstaan. Lila droeg een groen schort. Ze glimlachte breed. “Welkom!” riep ze. “Vandaag laten we zien wat handen kunnen. We planten, we schilderen, we bakken. We helpen en we delen. We wassen straks wel. Maar nu gaan we maken.”
De kinderen juichten. Lila verdeelde iedereen in groepjes. Bij de tuin gingen ze zaaien. Kleine handen maakten kuiltjes. Zaadjes vielen als goudregens in de grond. Bij de schildersezel waaiden kleuren als vlaggen. Er werden bloemen geschilderd, en paleizen, en katten die glimlachten. Bij de keukentafel stonden schalen en bloem. “Rol maar,” zei Lila. “Vingers in het deeg. We maken kleine taartjes voor iedereen.”
Het duurde niet lang of de binnenplaats rook naar kaneel en smeltende boter. Overal klonk gelach. Miep sprong van bank naar bank en liet modderpootjes achter. Niemand klaagde. Iemand begon te zingen. De timmerman bouwde een lage tafel van oude planken, zodat ook de allerkleinsten kon kneden.
Hoofdstuk 7: De storm van woorden
Maar niet iedereen was blij. Meneer Streng kwam aangesneld met het Boek met Regels onder zijn arm. Zijn schoenen werden stoffig en hij kreeg er bijna de hik van. “Stop!” riep hij. “Dit kan niet! Het paleis wordt een vlek.” Hij sloeg het boek open. “Hoofdstuk één, handen blijven schoon!” De Raad van Glans stond achter hem, strak in het pak.
Lila legde haar kwast neer. Ze keek rond. Overal zag ze glunderende wangen. Ze zag kinderen die elkaar hielpen. Ze zag een jongen die zijn koekje brak en de helft deelde met een meisje dat ze niet kende. Ze zag grootmoeder Noor uit het dorp die haar knokkige vingers in een bloempot zette en glimlachte als een kind. Lila stapte naar meneer Streng. Haar handen waren bont van de verf en bruin van de aarde. “Kijkt u eens,” zei ze zacht. “Geen rommel. Geen ruzie. Alleen mensen die maken en zorgen. Mijn handen zijn vies, ja. Maar ze zijn vol aandacht.”
De koningin was ook gekomen. Ze had om de hoek gestaan, stil als een schaduw. Nu stapte ze naar voren. Ze raakte met haar wijsvinger een vlek op Lila’s hand aan. “Warm,” zei ze. “Net als vers brood.” Ze keek naar de rozen. Hun blaadjes leken al iets sterker. Ze keek naar de ezel met een schilderij waar het paleis op stond, maar dan met bloemen rond elke toren. Ze keek naar de keukentafel waar kinderen met dezelfde lepel roerden en toch lachend bleven. “Misschien,” zei de koningin, “is er een regel vergeten in het boek.”
“Welke dan, Majesteit?” vroeg meneer Streng, met grote ogen.
“Dat prinsessen, en prinsen, en iedereen, zichzelf mogen zijn,” zei de koningin. “Netjes kan belangrijk zijn. Maar nuttig en vriendelijk zijn ook belangrijk. En je kunt niet altijd helpen zonder vies te worden.”
De Raad van Glans keek elkaar aan. Iemand hoestte beleefd. Iemand liet per ongeluk een zakdoek vallen. Toen klonk er een voorzichtig applaus. Eerst zacht. Toen harder. Totdat de binnenplaats klapte als een zomerregen.
Hoofdstuk 8: De proef van sop en schuim
“Goed,” zei meneer Streng, die toch best kon meebuigen, al deed hij dat liever niet. “Maar hoe houden we het paleis dan leefbaar? Hoe voorkomen we dat de gangen plakken?” Lila stak haar hand op alsof ze in de klas zat. “Met emmers en zeep,” zei ze. “Met doeken en borstels. Met samen opruimen als we klaar zijn. Vies worden mag. Schoonmaken ook.”
En zo werd het die middag een vrolijke stoet. Eerst mochten de handen vies worden. Daarna volgde de Proef van Sop en Schuim. Iedereen kreeg een emmer. Lila liet zien hoe je handen wast met plezier. Ze zong een lied over bellen die springen. De koks poetsten de tafel. De timmerman veegde de vloer. De kinderen maakten er een spel van. “Wie maakt de grootste bel?” riep Lila. Een jongen met sproeten won. De bel sprong tegen zijn neus en liet een waterkus achter.
Meneer Streng hield zijn adem in, maar hij moest lachen. Heel even. “Misschien,” zei hij, “kan ik ook wel… meedoen.” Hij rolde zijn mouwen op. Hij maakte een bel die zo groot was als een pompoen. Iedereen juichte. Miep sprong erdoorheen en had een schuimkraagje als een mini-koning.
Hoofdstuk 9: Een nieuwe bladzijde
Die avond was er muziek op de binnenplaats. Er hingen slingers van klimop. De taartjes waren uitgedeeld. De rozen geurde voorzichtig. De lucht was zacht en paars. De koningin haalde een pen tevoorschijn. Ze sloeg het Boek met Regels open op een lege bladzijde. “We schrijven iets nieuws,” zei ze. “Hoofdstuk twee: Handen mogen vies worden als ze werken, helpen of maken. Daarna wassen we ze samen. Punt.”
Lila voelde tranen achter haar ogen. Niet van verdriet, maar van opluchting. Ze pakte de hand van haar moeder. Die kneep erin. “Jij bent mijn prinses,” fluisterde de koningin. “Met of zonder vlekken.” Lila keek naar haar vingers. Er zat nog een blauwe streep verf. Ze aaide over Miep. “Spatprinses,” miauwde Miep, tevreden.
Toen klonk er een roffel op de deur. De bakker uit het dorp kwam binnen met een enorme schaal. “Dank aan de prinses,” riep hij. “Zonder haar moed geen Blaartjesfeest.” Zo noemden ze het vroeger niet, maar het klonk grappig. Iedereen lachte. Lila sneed de eerste taart aan. Ze gaf een stuk aan meneer Streng. Hij at voorzichtig, maar zijn ogen twinkelden.
Hoofdstuk 10: De les die bleef
De volgende dagen veranderde het paleis een beetje. Niet rommelig. Niet slordig. Maar levend. In de ochtenden waren er leeslessen en buigoefeningen. In de middagen waren er maakmomenten. Soms was er een Schilderuur op de binnenplaats. Soms een Plantparade in de tuin. Soms een Bakbende in de keuken. Altijd eindigde het met water, zeep en zingen.
De rozen herstelden zich. Hun knoppen openden zich als vrolijke monden. De zonnebloemen staken hun gezichten omhoog. De bijen zoemden dankjewel. Het schilderdoek aan Lila’s muur vulde zich met kleuren. Niet netjes in de lijntjes. Maar warm en echt. De muren van de keuken kregen kleine vlekjes die niet weggingen. “Herinneringspuntjes,” noemde Lila ze. Ze wees ze aan: “Hier lachtten we. Hier leerden we. Hier deelden we.”
Er kwamen gasten uit andere rijken. Ze keken verwonderd. Ze dachten dat prinsessen breekbaar waren. Maar ze zagen een prinses die knielde bij een plant. Een prinses die een kleine hand hielp met een lepel. Een prinses die lachte met schuim op haar neus. “Is dit wel koninklijk?” vroeg een baron, voorzichtig. “Meer dan je denkt,” antwoordde de koningin. “Want koninklijk betekent ook: je hart gebruiken.”
Op een namiddag zat Lila onder een boom. Miep lag op haar schoot. Meneer Peper kwam naast haar zitten. “Je hebt me geleerd om opnieuw te kijken,” zei hij. “Naar handen, naar aarde, naar regels.” Lila tikte met haar teen tegen zijn laars. “Jij hebt mij geleerd om te durven,” zei ze. “Durven vies te worden. Durven te helpen. Durven te zeggen: dit ben ik.”
Hoofdstuk 11: De dag van de gouden regen
Er kwam een dag dat de zon heel fel scheen. De lucht was blauw als een lint. Het was tijd om de nieuwe zonnebloemzaden te zaaien. Lila nodigde het hele dorp weer uit. Kinderen kwamen met kleine emmertjes. Ouders kwamen met hoeden. De koningin droeg een simpele groene jurk. Meneer Streng had een schort om. “Voor de zekerheid,” glimlachte hij.
Lila hield een hand vol zaden omhoog. Ze blonken in het licht. “Dit zijn kleine beloftes,” zei ze. “Ze zeggen: als je me aandacht geeft, word ik groot. Als je me ruimte geeft, maak ik je blij.” Ze sloot haar hand en deed hem open. De zaden lagen warm in haar palm. “Wie wil?” riep ze. Alle handen gingen omhoog. Kleine, grote, zachte, ruwe. Allemaal wilden ze helpen.
Ze zaaiden samen. De aarde nam de beloftes aan. Er waaide een windje. De bladeren van de bomen klapten zacht, alsof ze applaudisseerden. Lila keek rond. Overal zag ze handen in werk. Ze waren bruin, rood van de verf, poederig van bloem. Ze waren mooi. Ze waren bezig.
Toen het klaar was, was iedereen vies. Er waren modderstrepen op wangen en op neuzen. Er waren verfspatten op knieën. Lila maakte met haar duim een klein modderhartje op de hand van de koningin. De koningin maakte er één terug. Ze lachten. Meneer Streng haalde een stapel doeken tevoorschijn. “Tijd voor sop en schuim,” riep hij. “Zoals het hoort.”
Ze wasten. Ze droogden. Ze aten brood met aardbeien. De zon kroop langzaam naar de daken. En uit de grond stak al een heel, heel klein groen puntje. “Kijk,” fluisterde Lila. “Het begint.” De kinderen boogden erover met open monden. Het was maar een spriet. Maar in dat sprietje zat een hele toekomst.
Hoofdstuk 12: Wat een prinses is
’s Avonds zat Lila aan haar bureau. Ze pakte haar eigen schrift. Ze zette er bovenaan: “Wat een prinses is.” Ze dacht even na. Dan schreef ze in kleine, ronde letters:
“Een prinses is vriendelijk.
Een prinses is dapper.
Een prinses helpt.
Een prinses zegt soms sorry.
Een prinses lacht.
Een prinses mag vlekken hebben.
Een prinses wast ze daarna.
Een prinses is vooral… zichzelf.”
Ze legde haar pen neer. Ze keek naar haar handen. Er zat nog een klein streepje groen. Verf die niet weg wilde. Ze wreef erover, maar liet het toen zitten. Het was een herinnering. Niet aan regels. Maar aan een dag vol maken, vol mensen, vol leren.
Er werd op de deur geklopt. De koningin kwam binnen. “Mag ik?” vroeg ze. Lila knikte. De koningin las het lijstje. Ze knikte bij elke regel. “Mag dit,” vroeg ze, “ook in het Boek met Regels?” Lila glimlachte breed. “Graag.” Ze stonden samen op. Ze namen het paars-zilveren boek mee naar het balkon, waar het licht nog net genoeg was om te schrijven.
Daar schreven ze de bladzijde vol. Niet met moeilijke woorden. Maar met duidelijke zinnen. En waar een vlekje inkt viel, lieten ze het staan. Het hoorde erbij.
Die nacht droomde Lila van een tuin zo groot als de wereld. Overal stonden kinderen. Overal waren handen bezig. Overal groeiden bloemen. En boven alles klonk een zachte stem die zei: “Wees jezelf. Wees goed. En wees niet bang voor een beetje modder.”
En de volgende ochtend, toen Lila wakker werd, was de lucht fris. De rozen bloeiden open. De zonnebloem sprieten stonden fier. De keuken rook naar nieuw brood. Het paleis was nog steeds wit. Maar het was niet stil en koud. Het was warm. Het leefde. Het zong.
En Lila? Lila trok haar laarzen aan. Ze streek een krul uit haar gezicht. Ze liep naar buiten met Miep achter haar aan. Ze boog naar de aarde en lachte. Haar handen werden weer vies. Niet per ongeluk. Maar met trots.
