Een meisje vindt een spiegel op zolder die haar niet alleen haar eigen reflectie toont, maar ook een andere wereld. Ze ontdekt dat de spiegel een portaal is naar een magische wereld, maar om terug te keren, moet ze een reeks raadsels oplossen die haar moed en vindingrijkheid op de proef stellen.
Het verhaal
Het was een regenachtige middag toen Emma, een nieuwsgierig en avontuurlijk meisje van acht, besloot om de zolder van haar huis te verkennen. Haar ouders waren druk bezig beneden, en ze had gehoord dat er op zolder allerlei oude spullen lagen, vol verborgen geheimen en vergeten herinneringen. Met haar zaklamp in de hand klom Emma de steile trap op. Het kraakte onder haar voeten en het rook er muf, alsof er al jaren niemand meer was geweest.
Eenmaal boven aangekomen, zag Emma overal oude dozen, stoffige meubels, en bedekte spiegels. Ze liep voorzichtig langs de spullen, op zoek naar iets bijzonders. Terwijl ze door de ruimte dwaalde, viel haar oog op een grote, oude spiegel die in een hoek stond. De spiegel was bedekt met een dunne laag stof en leek anders dan de andere spiegels. Iets aan de gouden omlijsting trok haar aan, alsof de spiegel haar riep.
Emma veegde voorzichtig het stof van de spiegel en keek erin. Maar in plaats van haar eigen reflectie, zag ze een vreemde, glinsterende wereld. Ze knipperde met haar ogen en stapte achteruit. Wat ze zag leek op een magisch bos vol kleuren die ze nog nooit eerder had gezien. De bladeren van de bomen schitterden in het zonlicht en de lucht leek gevuld met flikkerende sterren, zelfs overdag.
Met een trillende hand raakte Emma de spiegel aan. Tot haar verbazing was het glas niet koud en hard, zoals ze had verwacht. Het voelde eerder aan als water, zacht en buigzaam. Voorzichtig duwde ze haar hand verder naar voren en haar vingers verdwenen in het glas. Ze slaakte een zachte kreet, maar trok haar hand niet terug. De spiegel was een portaal, een deur naar een andere wereld.
Een Stap naar het Onbekende
Emma twijfelde even. Ze wist dat ze voorzichtig moest zijn, maar haar nieuwsgierigheid won het van haar angst. Ze stapte langzaam naar voren en voordat ze het wist, had ze de spiegel doorlopen. De wereld om haar heen draaide een moment, en toen stond ze plotseling in het midden van een weelderig, magisch bos. De lucht was helder blauw en de bomen reikten hoger dan welke bomen ze ooit in haar eigen wereld had gezien. Hun bladeren schitterden in alle kleuren van de regenboog.
Ze draaide zich om, maar de spiegel was verdwenen. Haar hart klopte sneller. “Hoe kom ik nu terug?” vroeg ze zich af. Net toen ze in paniek dreigde te raken, verscheen er een zachte gloed voor haar. Uit de lucht zweefde een klein, lichtgevend figuurtje naar beneden. Het was een soort fee, niet groter dan haar hand, met sprankelende vleugels en een vriendelijk gezicht.
“Welkom, Emma,” zei de fee met een zachte, melodieuze stem.
Emma keek verbaasd. “Hoe weet je mijn naam?”
De fee lachte. “Ik ken alle kinderen die door de Spiegel van Verbeelding komen. Mijn naam is Lysandra, en ik ben hier om je te helpen. Maar om terug te keren naar je eigen wereld, moet je eerst een aantal raadsels oplossen.”
Emma slikte. Ze was goed in raadsels, maar dit klonk serieus. “Welke raadsels?” vroeg ze nieuwsgierig.
Lysandra zweefde rond Emma en wees naar het pad dat voor hen lag. “In deze wereld zijn er drie uitdagingen die je moet overwinnen. Elke uitdaging test een andere kwaliteit: moed, vindingrijkheid, en vertrouwen. Alleen als je alle drie de uitdagingen hebt voltooid, zal de spiegel je weer terugbrengen naar huis.”
Emma voelde een mengeling van spanning en opwinding. Ze knikte vastberaden. “Ik ben er klaar voor.”
Het Eerste Raadsel: De Dappere Keuze
Emma volgde Lysandra door het bos tot ze bij een brede rivier kwamen. Het water was donker en kolkte wild, alsof er een onzichtbare kracht in verborgen zat. Aan de overkant van de rivier zag Emma een grote poort die naar het volgende deel van de magische wereld leidde.
“Dit is je eerste uitdaging,” zei Lysandra. “Je moet deze rivier oversteken. Maar let op, het water is betoverd en kan alleen door de moedige worden bedwongen.”
Emma keek naar de rivier en voelde de angst opkomen. Ze wist niet hoe ze moest zwemmen en het water zag er gevaarlijk uit. Net toen ze op het punt stond om op te geven, herinnerde ze zich iets dat haar vader haar altijd vertelde: “Moed is niet de afwezigheid van angst, maar het overwinnen ervan.”
Ze keek om zich heen en zag een paar grote, platte stenen in het water. Misschien kon ze van steen naar steen springen om de overkant te bereiken. Ze nam een diepe ademhaling en zette haar eerste sprong. Haar voeten landden stevig op de steen. Het water kolkte woest om haar heen, maar Emma bleef gefocust. Sprong na sprong kwam ze dichter bij de overkant. Uiteindelijk, met één laatste sprong, bereikte ze de andere kant. Haar hart bonsde, maar ze voelde zich sterker dan ooit.
Lysandra zweefde tevreden naast haar. “Goed gedaan, Emma. Je hebt moed getoond.”
Het Tweede Raadsel: De Sleutel van Vindingrijkheid
Het volgende deel van de reis leidde Emma naar een hoge berg met steile, gladde wanden. Aan de voet van de berg stond een groot stenen beeld van een draak, zijn klauwen stevig om een gouden sleutel geklemd.
“Je volgende uitdaging is om de sleutel te bemachtigen,” legde Lysandra uit. “Maar pas op, de draak zal hem niet zomaar loslaten.”
Emma bekeek het beeld aandachtig. De sleutel zat stevig vast, en er leek geen manier te zijn om hem zomaar te pakken. Maar toen merkte ze iets op: in de klauwen van de draak was een klein gaatje, precies groot genoeg voor een dun voorwerp. Emma keek om zich heen en vond een tak die smal en sterk genoeg leek om in het gat te passen.
Met vaste hand stak ze de tak in het gat en draaide voorzichtig. De klauwen van de draak begonnen langzaam open te gaan en de gouden sleutel viel met een zachte plof op de grond. Emma glimlachte trots. Ze had het raadsel opgelost met haar vindingrijkheid.
Het Derde Raadsel: Vertrouwen in Jezelf
Met de sleutel in haar hand klom Emma verder de berg op, tot ze bij een grote deur kwam. Ze stak de sleutel in het slot en opende de deur. Aan de andere kant zag ze iets wat haar compleet verbaasde: een grote spiegel, net zoals de spiegel die ze op zolder had gevonden. Maar deze spiegel toonde niet alleen een wereld, hij toonde haar eigen reflectie. En haar spiegelbeeld sprak.
“Emma,” zei haar spiegelbeeld, “het laatste raadsel is het moeilijkste. Je moet jezelf vertrouwen en de spiegel doorlopen zonder terug te kijken.”
Emma twijfelde. Ze had de andere raadsels met succes opgelost, maar nu werd ze geconfronteerd met haar eigen twijfels. Wat als ze iets verkeerd deed? Wat als ze vast zou blijven zitten in deze wereld?
Maar toen dacht ze terug aan alles wat ze had geleerd. Ze had haar moed getoond bij de rivier, haar vindingrijkheid bij de draak, en nu moest ze vertrouwen op zichzelf. Ze rechtte haar schouders, ademde diep in, en stapte zonder aarzeling door de spiegel.
Terug naar Huis
Emma opende haar ogen en bevond zich weer op zolder, voor de oude spiegel. Het leek alsof er geen tijd was verstreken. Ze glimlachte naar haar eigen reflectie, deze keer vol trots. Ze had de raadsels opgelost, haar moed getest, en zichzelf overwonnen.
Vanaf die dag wist Emma dat ze, wat er ook gebeurde, altijd op zichzelf kon vertrouwen. De spiegel bleef op zolder staan, maar elke keer als ze erlangs liep, glimlachte ze, wetende dat er een magische wereld wachtte voor de dapperen en nieuwsgierigen.
