Op een winteravond vangt Emma een sneeuwvlok die niet smelt. Ze ontdekt dat de sneeuwvlok magische krachten heeft en haar kan brengen naar een geheime sneeuwwereld. Daar moet ze de inwoners helpen om een eindeloze winter te overleven.
Het verhaal
Hoofdstuk 1: Een Bijzondere Winteravond
Het was een ijskoude winteravond, en dikke sneeuwvlokken dwarrelden langzaam uit de hemel. Emma zat bij het raam en keek gefascineerd naar de sneeuw die steeds hoger op de grond stapelde. Ze hield van sneeuw, vooral wanneer het zo zacht en stil naar beneden viel.
“Emma, ga je mee naar buiten om een sneeuwpop te maken?” vroeg haar broer Max enthousiast.
Emma glimlachte en knikte. Samen renden ze naar buiten, hun dikke jassen en wollen mutsen stevig om hun hoofden gewikkeld. De lucht was fris en knisperend, en de sneeuw voelde zacht onder hun voeten. Terwijl Max druk bezig was met het rollen van een grote sneeuwbal voor de basis van hun sneeuwpop, hield Emma haar handen omhoog om de vallende sneeuwvlokken te vangen.
Plotseling ving ze een sneeuwvlok die anders aanvoelde dan de andere. Deze sneeuwvlok was groter, schitterde helderder en—het vreemdste van alles—hij smolt niet op haar hand. Emma keek er vol verwondering naar.
“Max, kijk eens!” riep ze.
Max draaide zich om en zag de bijzondere sneeuwvlok op haar hand. “Dat is vreemd,” zei hij verbaasd. “Normaal smelten ze meteen.”
Emma voelde een lichte tinteling door haar hand gaan. De sneeuwvlok leek iets speciaals te doen. En voordat ze het wist, begon alles om haar heen te draaien. Ze voelde zich lichter, alsof ze op de wind zweefde. De wereld vervaagde en alles werd plotseling stil.
Hoofdstuk 2: De Geheime Sneeuwwereld
Toen Emma haar ogen opendeed, stond ze niet meer in de tuin met Max. Ze bevond zich in een magische wereld bedekt met glinsterende sneeuw en kristallen ijspegels. De bomen waren bedekt met een dikke laag sneeuw, en overal om haar heen schitterden de sneeuwvlokken in het zachte licht van een zon die nooit leek te ondergaan.
“Waar ben ik?” fluisterde Emma.
Plotseling hoorde ze voetstappen achter zich. Ze draaide zich om en zag een klein wezentje, niet groter dan haar hand, met sprankelende vleugels en een lange, puntige muts op zijn hoofd. Het leek een soort sneeuwfee.
“Welkom in het Rijk van de Eeuwige Sneeuw,” zei de sneeuwfee met een warme glimlach. “Mijn naam is Floki. Jij hebt de magische sneeuwvlok gevangen, wat betekent dat jij ons kunt helpen.”
“Helpen? Waarmee?” vroeg Emma verbaasd.
Floki’s glimlach verdween. “Onze wereld zit vast in een eeuwige winter. Het sneeuwt al zo lang, dat onze voorraden opraken en we geen voedsel meer kunnen verbouwen. Alleen iemand van jouw wereld kan de betovering verbreken.”
Emma slikte. Ze was maar een gewoon meisje, wat zou ze kunnen doen? Toch voelde ze dat er iets speciaals aan deze plek was, en ze wist dat ze moest helpen.
Hoofdstuk 3: De Ijzige Koningin
Floki legde Emma uit dat de betovering van de eeuwige winter was veroorzaakt door de Ijzige Koningin, een machtige tovenares die hoog in de bergen woonde. “Ze heeft het weer in onze wereld bevroren omdat ze boos is dat niemand haar nog bezoekt,” vertelde Floki.
“Waarom bezoekt niemand haar dan?” vroeg Emma nieuwsgierig.
“Ze woont zo ver weg, en de reis is gevaarlijk. Niemand durft het aan,” legde Floki uit. “Maar met de magische sneeuwvlok die jij hebt, kun je naar haar toe reizen zonder bang te zijn voor de kou.”
Emma keek naar de sneeuwvlok in haar hand. Hij voelde warm aan, alsof hij haar beschermde. “Ik ga haar vinden,” zei ze vastberaden.
Samen met Floki begon Emma haar reis naar de bergen, waar de Ijzige Koningin woonde. Onderweg kwamen ze door besneeuwde bossen, over bevroren rivieren en langs huizen die onder dikke lagen ijs verscholen lagen.
Hoofdstuk 4: De Reis door de Sneeuwstorm
De tocht naar de bergen was niet makkelijk. Op een gegeven moment werden Emma en Floki overvallen door een hevige sneeuwstorm. De wind blies zo hard dat ze bijna niets meer konden zien. Emma hield de magische sneeuwvlok stevig vast en voelde de warmte zich door haar hele lichaam verspreiden.
“Blijf dicht bij me!” riep Floki, die in de sneeuwstorm bijna niet meer zichtbaar was.
Emma zette door, hoewel de sneeuwstorm hen bijna van hun voeten blies. De magische sneeuwvlok hield haar veilig, en na een lange, zware tocht bereikten ze eindelijk de voet van de hoge bergen.
Daar zagen ze een groot, ijskristallen paleis dat schitterde in het licht van de altijd aanwezige zon. Het was prachtig, maar ook een beetje angstaanjagend.
Hoofdstuk 5: De Ijzige Koningin ontmoeten
Emma en Floki betraden het paleis en werden begroet door de Ijzige Koningin, die hoog op een troon van ijs zat. Haar ogen waren koel, maar er lag een verborgen droefheid in haar blik.
“Waarom komen jullie naar mijn paleis?” vroeg ze met een stem die klonk als rinkelend ijs.
“Ik ben Emma,” zei het meisje dapper. “En dit is Floki. We zijn hier om te vragen of u de betovering van de eeuwige winter wilt opheffen.”
De Ijzige Koningin lachte, maar het was geen gemene lach. “Waarom zou ik dat doen? De mensen zijn mij vergeten. Niemand bezoekt me meer.”
Emma stapte dichterbij. “Ik denk dat de mensen bang zijn voor u, maar dat betekent niet dat ze u vergeten zijn. Ze weten misschien gewoon niet hoe ze u kunnen bereiken.”
De Koningin keek haar een moment stil aan. “En jij? Ben jij bang voor mij?”
Emma schudde haar hoofd. “Nee, ik ben niet bang. Ik denk dat iedereen iemand nodig heeft die naar hen omkijkt, zelfs als ze ver weg wonen.”
Een traan glinsterde in de ogen van de Ijzige Koningin. “Misschien heb je gelijk,” zei ze zacht. “Misschien was ik te trots om dat te zien.”
Hoofdstuk 6: Het Einde van de Winter
De Ijzige Koningin stond op van haar troon en spreidde haar armen. “Omdat jij de moed had om naar me toe te komen, zal ik de betovering verbreken.” Ze maakte een sierlijk gebaar, en een warme wind begon door het paleis te waaien. De sneeuw buiten begon langzaam te smelten en het ijs op de bomen gleed zachtjes weg.
Floki sprong op van vreugde. “De betovering is verbroken! De lente zal terugkeren naar onze wereld!”
Emma voelde de warmte van de lente in haar hart, en ze wist dat het avontuur bijna ten einde was. De Ijzige Koningin bedankte haar en gaf haar een laatste, glinsterende sneeuwvlok als herinnering aan haar moed.
Hoofdstuk 7: Terug naar Huis
Emma knipperde met haar ogen, en plotseling stond ze weer in haar eigen tuin, waar Max nog steeds bezig was met de sneeuwpop. “Waar was je nou?” vroeg hij verbaasd.
“Gewoon… een klein avontuur,” zei Emma glimlachend, terwijl ze de magische sneeuwvlok in haar hand bekeek. Ze wist dat de wereld van de eeuwige sneeuw veilig was, en dat de lente daar snel zou komen.
